No dobra, piszę i wrzucam relacje na bieżąco. Jak za dużo wodolejstwa, to mnie upomnijcie....
Dzień 1 – Szpiedzy z krainy deszczowców
Jest 27 maja, środa. Plan jest prosty – starujemy o 12.00 od Rafała, śmigamy jak gniade rumaki do Tokaju tak, by zawinąć tam na 21.00, rozbić namioty i jeszcze pójść na winko do miasta. Proste? Proste…
Po drodze na Ursynów zawijam jeszcze do Moto-Stylu na Targowej odebrać zamówioną membranę do spodni. Na miejscu odświeżam na fonie prognozy na dziś – zapowiada się cudnie. Ulewy, silne wiatry, 13 stopni - najsilniej na południu Polski, tam gdzie będziemy lecieć. Spontanicznie decyduje się na zakup ochraniaczy wodoodpornych na rękawice i na buty - co mi po kombinezonie, jak będzie mnie deszcz kończynami podtapiać… Inwestycja ta okazała się jedną z najroztropniejszych na przestrzeni 37 lat - zaraz po pierwszej w życiu paczce prezerwatyw…
U Rafała jestem o 12.00, startujemy ok. 13.30, a więc zgodnie z planem, tylko że w lokalnej strefie czasowej GMT dla Ursynowa. Pierwsze 100 kilometrów jest malinowo. Potem zaczyna lać. Stroimy się na stacji jak panny na studniówkę i lecimy dalej, w deszczu, ku przygodzie….
Od tego momentu było kijowo, ale za to stabilnie.
Kolejne 500 km było niezmiennie mokre i chłodne. Na Słowacji był jeszcze bonus w postaci zwyczajowych odcinków z ruchem wahadłowym, gdzie można było w bezruchu radować się oczyszczającym duszę deszczem. Przestało padać dopiero jak się ściemniło, przed Tokajem. Tak mi się wydaje, że przestało, bo i tak mi było już wszystko jedno…
Do Tokaju na pole wpadliśmy po 23.00. Na namioty było nam za zimno i za mokro, a do domków nie było nikogo z obsługi campa, więc walimy do miasta. Jeździmy między kamieniczkami, dzwonimy od kwatery do kwatery – nic. Głucho wszędzie, ciemno wszędzie, co to będzie, co to będzie… Nikt nie otwiera, nawet firanki nie drgną. No nic, ostatnia próba, jak i tu się nie uda, wracamy na kamping, przespać się w baraku z prysznicami…
Nagle na ulicę z domu obok wychodzi dziewczyna w piżamie. Oho – myślę sobie - zaraz dostaniemy opiernicz za warkot silników po nocy… Nic bardziej mylnego – dziewczyna okazała się lokalną motocyklistką i widząc nasze bezowocne próby zdobycia skrawka suchego barłogu, przyszła nam z pomocą. Rachu, ciachu - telefonik i za chwile przyjechały vanem jej (wyciągnięte również z wyra) znajome, żeby nas popilotować na wolną kwaterę u nich.
Ooo, uratowani…. Szczęśliwi w „trymiga” zrobiliśmy w pokoju swojski bałagan, otworzyliśmy pasztecik, zdążyliśmy jeszcze powąchać korek świeżo otwartej Gorzkiej Żołądkowej i padliśmy na pyski…
W ciemnym pokoju, w którym błogą ciszę gwałciło brutalne chrapanie, przerażona Żołądkowa odetchnęła z ulgą - zyskała jeszcze jeden dzień życia… na rumuńskiej ziemi.
za świetny montaż. Będzie druga część albo szczegółowa relacja? A co dokładnie było z tymi psami?
. A na poważnie to filmik świetny i te wstawki z kapelą ... Dawaj dalej 
Kamerę miałem cały czas na kasku i czasami, nie zdejmując kasku, myślałem, że ją włączam (nie ma diody z przodu), a później się okazywało, że jednak nie. 
