Budzi nas lekki kac i rozgrzane powietrze wewnątrz namiotów a oznacza to, że słońce już dawno nie śpi wspinając się szybko po nieboskłonie.
Zlotowisko mocno już opustoszało i nic dziwnego, przy tych odległościach niektórzy do domów będą wracać cały tydzień.
Oto motocykle naszych nowych znajomych, nic specjalnego, normalne, poza jednym szczegółem … nie posiadają tablic rejestracyjnych !!!
Chłopaki mówią, że nie ma sensu. Koszt rejestracji i ubezpieczenia jest wysoki a jeżeli nawet policjantom uda się zatrzymać takie moto, to niewielka łapówka załatwia wszystko i (prawie) wszyscy są zadowoleni.
Nasi znajomi z Krasnodaru, od lewej: Misza, Sasza, Władimir, Natasza, Alek.
Słońce dogrzewa coraz mocniej i chociaż nic nam się nie chce, jemy wspólne śniadanie a na drogę dostajemy jeszcze kilka puszek z kawiorem.
W końcu przyszedł czas żeby się pożegnać i opuścić całkiem przyjemny Noworosijsk.
Lecimy w kierunku Anapy i dalej do Kałkazu na przejście graniczne z Ukrainą.
W porcie kupujemy bileciki na prom ( 500 Rubli ) i wydajemy ostatnie ruble.
Prom będzie za godzinę, więc mamy chwilę, żeby odpocząć, rozejrzeć się po okolicy i odprawić w czym pomagają nam, miłe celniczki. W ogóle odprawa po ruskiej stronie jest bezproblemowa. W końcu pakujemy się na prom i po 20 – 30 minutach, jesteśmy na Krymie.
Tutaj, niestety już nie jest tak przyjemnie. Niby nie ma żadnych formalności, ale celnicy po obejrzeniu naszych paszportów, nagle mocno zainteresowali się naszymi bagażami.
Przeglądają wszystko dokładnie a dodatkowo każą opróżnić po jednym kuferku do dna.
Oczywiście, niczego nie znaleźli … trefny towar mieliśmy przecież gdzie indziej.
W końcu, jesteśmy wolni, więc opuszczamy Kercz i lecimy na zachód, chcemy na nocleg dotrzeć do Primorska.
Po drodze mamy Lenino
i Szołkino a tam, resztki tego co zostało z niedokończonej elektrowni atomowej.
Po sprawdzeniu, że wewnątrz nie ma nawet jednego nędznego atomu, wsiadamy na maszyny i … dupa, mój reaktor również milczy. Czyżby jednak jakieś promieniowanie ?
Próby rozruchu nie zdają się na nic, nie pozostaje nam nic innego, jak zrobić to najprostszym sposobem, czyli na pych. Jacek nie ma szczęśliwej miny, jeżeli na każdym postoju będzie musiał zastąpić mój rozrusznik …
Do Primorska lecimy nie zatrzymując się po drodze, (wiadomo z jakich powodów) a tam szukamy ulicy Lenina 67.
W ubiegłym roku Jacek był na Krymie i mieszkał właśnie tutaj.
Okazuje się, że gospodarz – Wołodia, niestety już nie żyje a w domku mieszka jego córka Natasza. Przyjmuje nas oczywiście na nocleg i mamy wreszcie okazję wyprać nasze z lekka śmierdzące ciuchy i wziąć porządną kąpiel w przydomowej saunie.
SAUNA, co za przyjemność, muc się odświeżyć po kilku dniach bez wody, zmyć pot, brud i założyć świeże, czyste ciuchy.
Natasza tymczasem przygotowuje kolację. Siedzimy, jemy, wspominamy Wołodię, popijamy winko, oczywiście domowej roboty.
Jutro może uda się znaleźć i usunąć usterkę, bo inaczej, Jacek będzie miał przechlapane …
Dystans – 300 km. Całkowity – 8908 km.
........super ..... 
