Słuszna ekipa z bliskich i odleglejszych stron spotkała się ponownie w Stajni Motocyklowej by spenetrować zakątki południowo zachodniej części naszego kraju. Wraz z kompanem Tomaszem i moim przydziałowym plecakiem o wdzięcznym imieniu Anna wyruszyliśmy z KK około godz 6.20. Pogoda bajkowo-motocyklowa: sucho, ciepło ale nie gorąco, lekki wiaterek, miodzio. Z założenia (i wyboru) mieliśmy zakaz jazdy autostadą więc drogami (i tu problem z ustaleniem kategorii, bo im mniej cyfr, tym więcej dziur,) pognalim w stronę Legnicy.
Prudnik, Nysa (tu przerwa na fajkę) , Paczków (tu dołączyła do nas Afryczka), Kamieniec, Dzierżoniów, Świdnica, Strzegom, Małuszów (Stajnia M). Po drodze tankowanko, kilka fajek, ogólnie miało być "bez napinki". Nie było. Moto z plecaczkiem i bagażami za jasną cholerę nie chciało przyspieszać, w szczytach osiągając magiczną prędkość 110-120km/h. Dwa dni przed wyjazdem wymieniałem obie membranki składając wszystko z należytą starannością. Niedomagania trampoliny złożyłem na karb braku synchro i regulacji po wymianie. Oj gdyby mi ktoś powiedział, że źle złożyłem membrany to dałbym mu popalić. Ja?! Żle?!
Tak czy siak na miejscu byłem o czasie. Kawa i ciacho już w stajni czekało, tak jak i większość uczestników impezki. Nie było Ojca Dyrektora Szparaga który robiąc za assistance, pojechał pomóc jednemu z kolegów, który sobie umyślał kapcia złapać. Jako, że kierownik pechowego motorka miał swoją dętkę z zapasie, trzask prask i dętka zmieniona. Niestety, dętka z zapasu choć „nowa”, zdrową nie była. Operacja musiała zostać powtórzona, co dało grupie niezłe opóźnienie na starcie. Felerna dętka z zapasu długo wożoną była i przetarła się od oryginalnego kartonika. Sprawdzajcie czasem swoje zapasowe dętki.
Po przyjeździe Szparaga krótko zdałem relację z dolegliwości majej trampoliny, na co On: „Żle złożyłeś membranę”. Oj szparag, gdybyś Ty nie był Szparag... . Mimo że Mistrz ceremonii zalecał mi zmianę trampoliny na swoją Transafrykę, moja urażona duma nie pozwoliła mi pozostawić przyjaciela w garażu. Pojechałem swoim.
Jako, że opóźnienie startu spore, ruszyliśmy dość ostro spod stajni. Na tyle ostro, że część rycerzy nie dosiadła jeszcze swych rumaków i grupa została rozerwana.
500 metrów dalej okazało się, że na starcie pośpiech jest nie wskazany, a rozerwanie grupy to najprostszy sposób by się pogubić. Nie ma jednak tego złego, widzieliśmy dzięki temu jeden dworek więcej. Po 20-stu minutach znów tworzyliśmy jedną grupę i tak pozostało do końca.
Nie będę opisywał trasy bo ani jej dobrze nie pamiętam, ani nie chcę pisać przewodnika. Pokonywaliśmy jednak szutry, asfalty i górskie winkle, jadąc dróżkami bocznymi południowo zachodniej części polski, by przed wieczorem dojechać do naszej bazy w Górach Sowich.
Po pierwszym browarku, rozpakowaniu gratów w pokojach, i drugim browarku, nadszedł czas na oczekiwany, szparagowy wykład mechaniczny. Trwał do zmroku. Z obawy aby dzikie zwierzęta nie zeżarły nam wystawionej przy ognisku kiełbasy, dalsze rozważania mechaniczne i filozoficzne przenieśliśmy pod ognisko.
Jeszcze o moim nieszczęsnym moto. Brak mocy nie był jedynym objawem niedonagań. Spalanie wzrosło do 7 l./100km. Jako, że do wykładu było potrzebne „gołe” moto a ja i tak musiałem coś z moim zrobić, zaraz po przyjeździe rozbebeszyłem trampka i wyjąłem gaźniczki. Musiałem udowodnić, że moje membranki są OK.!
Teraz widzę tylko jedno wytłumaczenie. Po moim montażu w domu, ktoś musiał zakraść się w nocy do garażu, wyciągnąć gaźniki i źle włożyć jedną membrankę. Nie ma innej opcji!
Jedna z membran, wyskoczyła ze swojego miejsca na krawędzi i została niefortunnie przyciśnięta dekielkiem. (Kto mógł mi to zrobić?!). Po ponownym zmontowaniu membranek na ośrodku moto odzyskało ducha, a ja dobry humor.
Ognisko przeciągneło się do 5-tej rano (przynajmniej dla mnie) ale kiełbaski były super wypieczone. Najsmaczniejsza była ta zjedzona o 5-tej na surowo.
Po śniadanku, jak to po ognisku, niektórzy mieli światłowstręt, inni lęk wysokości, a innym się po prostu pić chciało. O porannej przejażczce mało kto myślał. Wyruszyliśmy przed południem. Chłód podziemnych korytarzy w Walimiu (kompleks RIZE) ukoił skołatane głowy i pozwolił na chwilę poczuć dramat wielu ofiar ostatniej wojny.
Po zwiedzaniu ruszyliśmy dalej gdyż jeszcze nieco kilometrów było przed nami. W jednej z przejeżdżanych miejscowości dojechaliśmy do majestatycznie bujającego się radiowozu. Nijak w miasteczku wyprzedzić gada a wolniej (aby sobie pojechał) już się nie dało. Niestety obrał ten sam kierunek co my. Przy wylocie zaczęła się obwodnica więc jest szansa na wyprzedzenie ichmości. My gaz, on gaz, my zwalniamy, on zwalnia. Trudno jedziemy dalej i tak z 5 km. Nagle koguty, lizaczek i cała grupa na pobocze. Wielu wstrzymało oddech J. Po krótkiej wymianie uprzejmości pan władza polecił podzielić nas na grupy (max 10 motocykli) co uczyniliśmy niezwłocznie. Podział oczywiście trwał 3km, do pierwszego skrzyżowania a wesołego autka z niebieskimi światełkami już więcej nie widzieliśmy. Jednak nasza jazda pod eskortą pozostanie dla wielu ciekawym przeżyciem.
Obraliśmy kierunek Srebrna Góra. Gdyby to było całkiem proste, to było by za prosto. Gdzieś przed Srebrną był organizowany rajd i trasy wokół były pozamykane. Kluczyliśmy więc przejeżdżając dziesiątki fantastycznych winkli by w końcu dotrzeć pod Twierdzę w Srebrnej Górze. Tam obowiązkowy postój i zwiedzanko największej górskiej twierdzy w Europie.
Po obiadku nastąpił niestety moment rozstania, wielu jednak wiedziało, że nie na długo.
Powrót do domu był formalnością choć silny wiatr i kilka kropel deszczu nieco nam go urozmaicilo. Teraz pozostało tylko umyć motonga.
dla organizatorów ! 