Pawel pisze: ↑18.07.2022, 22:56
... Nie żebym się czepiał, ale jeśli chodzi o Czarnogórę (a tak mi się wydaje) to nie "MNO", a "MNE"
Zgadza się, cosik mi się ubzdurało, thx
Dzień 2
Wstaję o 6, kawa i pół godziny później już jestem w drodze. Temperatura - 6sztC.
Dziś w planie dojazd i przejazd części TET MNE. Ale by wjechać na TET wpierw muszę pokonać ponad 100km, gdzieś po drodze łapię stan licznika - same siódemki, pewnie na szczęście (przydało się).
Po drodze odbijam jeszcze w bok, by zwiedzić Aleję Bohaterów w Tjentište - spory pomnik upamiętniający stoczoną tu bitwę partyzantów Tito z siłami Osi w 1943r, w której poległo ponad 7000 partyzantów.
Przejazd przez granicę BIH-MNE w miarę gładki, zastanawiam się tylko, czy muszę zaliczyć posterunek po stronie czarnogórskiej - zjazd na TET jest wcześniej. Zauważam tam pogranicznika i dopytuję się go, czy mogę ten posterunek opuścić. Potwierdza, więc jadę dalej. Pewien Niemiec na moto, widząc że skręcam, pojechał za mną, ale wdał się w dłuższą rozmowę z pogranicznikiem i pewnie się dowiedział, że to nie jest trasa, którą zamierzał jechać. Na początku droga była asfaltowa, nawet w miejscu, gdzie miałem informację, że jest trudny podjazd po luźnym szutrze - widocznie coś się chłopakom pomyliło. Skręcam jeszcze na monastyr, ale to nic ciekawego.
Wracam na trasę, asfalt się kończy i chwilę później są te serpentyny z luźnym szutrem na zakrętach. Jest ciężko, bo za bardzo zwolnić nie można a ja jeszcze mam zdawczą 16Z. Obawiając się takich sytuacji jeszcze przed wyjazdem wymieniłem sprzęgło, ale na szczęście udaje się go nie piłować. Po pokonaniu tego odcinka wyjeżdżam na łąki, skąd roztaczają się niezłe widoki. Zadowolony, że jeden z trudnych odcinków udało się pokonać - odpoczywam chwilę, jednak nie za długo, bo już 11.
Jadąc dalej wyraźną drogą nagle widzę w navi, że mam skręcić w lewo. Droga ledwie widoczna, ale jest. Po chwili kieruje się w las a w nim zaczyna piąć się mocno w górę. Nie mam umiejętności jeżdżenia po terenie, moto dodatkowo obciążony, z centralką zmniejszającą prześwit. Na korzyść trochę działa to, że w zimie przy okazji remontu przedniego zawieszenia dołożyłem do lag sprężyny zaworowe - moto trochę wyżej stanęło. Ręce bolą od próby utrzymania kierownicy na drodze, sterczące ostre kamienie tego nie ułatwiają a zatrzymać się choćby na chwilę - nie ma gdzie, nie ruszył bym później. Na szczęście jest tylko wilgotno a temperatura ok 16st, choć wentylator silnika co chwilę się załącza.
W końcu wyjeżdżam z lasu, znów rozległe widoki więc na chwilę zatrzymuję się, by zrobić zdjęcie i dać odpocząć rękom. Ruszam dalej i coś jest nie tak, koło przednie dziwnie się prowadzi - kapeć. Zjeżdżam ze wzniesienia na kawałek równiejszego terenu i stawiam moto na centralce - obciążony tył pozwala przednie koło trzymać w powietrzu.
To był mój pierwszy kapeć na trasie, nigdy wcześniej nie ściągałem opony w moto. Raz kiedyś w garażu próbowałem, ale nie udało mi się, więc zawiozłem do wulkanizatora. Tu nie mam wyjścia, nikogo w okolicy. Trzeba samemu próbować temat ogarnąć. Teoretycznie jestem przygotowany, parę filmików na YT oglądałem
, sprzętowo też, oprócz tego, że zapomniałem zabrać kapturka do wykręcania wentyli. Mam 2 łyżki 30-ki, przed wyjazdem dokupiłem jeszcze 24-kę. Na wszelki wypadek mam jeszcze rurkę, bo nie wiem czemu myślałem, że trzeba użyć nie wiadomo jakiej siły. Ściągam koło, 3 łyżki w dłoń i do roboty. Dość szybko udało mi się wyłuskać dętkę - przedłużek żadnych nie trzeba było a najlepiej robiło mi się 24-ką, chyba wywalę te dłuższe a kupię jeszcze 2 takie. Sprawdzam w oponie - nie znajduję niczego, co mogło dętkę przebić. Trzeba poszukać dziury w dętce - mam butelkę wody do polewania w razie gorąca więc postanawiam ją do tego użyć. Niestety - bez skutku. Dopompowuję i schodzę w zagłębienie kryjąc się przed wiatrem - próbuję wysłuchać nieszczelność. Nadal bez powodzenia. Mam drugą dętkę w zapasie, ale wolałbym ją zostawić na wszelki wypadek. Znów dopompowanie i poszukiwanie w zagłębieniu dziury. W końcu udaje mi się wyczuć na policzku podmuch i lokalizuję nieszczelność. Sprawdzam w oponie w tym miejscu - nie ma nic. Nie mam pojęcia, dlaczego dętka ma dziurę, co do końca wyprawy siedzi mi z tyłu głowy. Przeczyszczenie miejsca klejenia, klej, łatka rowerowa. I znów brak wiedzy - trzymać czy składać. Postanawiam składać, by ciśnienie dociskało łatkę na czas schnięcia kleju. Mam już prawie oponę zarzuconą, gdy słyszę odgłos silnika - z górki zjeżdża terenówka ze starszym małżeństwem z Danii. Stoję na środku drogi blokując ją, moto nie mam jak przestawić, oni zatrzymują się obok i pytają czy potrzebuję pomocy. Tłumaczę, że chyba nie, bo teraz tylko dobiję powietrza i będę chwilę czekał sprawdzając czy ciśnienie się utrzymuje. Mam mały kompresorek, ale on ma wyjścia albo żabkami do akku albo wtyczkę do gniazda zapalniczki. Kombinowałem przed wyjazdem, czy nie założyć gdzieś gniazda zapalniczki, lecz nie miałem konceptu, gdzie można by go schować. Pod kanapę nie chciałem - przy zapakowanym moto trzeba by wszystko zwalać. Z tego względu też podpięcie kompresora wprost do akku nie wchodziło w rachubę. Za to wykombinowałem króciutką przedłużkę z jednej strony z gniazdem zapalniczki a z drugiej z wtyczką superseal - na takich mam podpięte halogeny, więc mogę je rozłączyć i w ich miejsce wpiąć się z gniazdem zapalniczki. Dopompowałem trochę i próbuję ubić oponę, by zaskoczyła równo dookoła - nie udaje się. Kombinacje ze spuszczaniem ciśnienia i ponownym dobijaniem - bez zmian. W końcu postanawiam bić ciśnienie do stanu normalnego - nawet jak opona nie zaskoczy i będzie biła, przy moich prędkościach na TET nie powinno to mieć znaczenia. A w cywilizacji się zobaczy. Okazało się, że dopiero normalne ciśnienie nasadziło opnę równo dookoła. Mówię Duńczykom, że mogą jechać, że powinienem już dać sobie radę. Upewniają się, czy w razie czego mam wszystko. No mam, namiot jest, jedzenie, 5l picia z czego połowa czystej wody, palnik, gaz - można nawet nocować. Jadą dalej a ja już na szybko składam moto do kupy i również ruszam dalej.
Po chwili znów kawałek asfaltu, ale przecież TET nie takimi drogami prowadzi, kawałek dalej skręt w prawo, droga znów ledwie widoczna. Zaczyna się coraz gorsza, zjazdy ze sporymi luźnymi kamieniami, które walą o centralkę. Umiejętności brak, chcę tylko powoli zjechać na dół. Jazda na listonosza i hamowanie tylko przodem to proszenie się o kłopoty. Gaszę moto, wbijam bieg i teraz mogę się asekurować nogami w razie czego - popuszczając sprzęgło - "hamować" tyłem. W sumie nieważny styl, byle by tylko przejechać
To był najtrudniejszy odcinek, nie wyobrażam sobie, jakbym miał jechać w drugą stronę. Dalsza droga wydawała się już łatwiejsza, może się już przyzwyczaiłem.
Po drodze 3 punkty widokowe ze wspaniałymi widokami - chyba było warto się pomęczyć.
zbita..... 
. Nie żebym się czepiał, ale jeśli chodzi o Czarnogórę (a tak mi się wydaje) to nie "MNO", a "MNE" 
