Wstajemy, bierzemy prysznic, jemy śniadanie, sprzątamy pokój i znosimy nasze toboły do recepcji. Pogoda znowu jest wspaniała i jest bardzo ciepło. Do Dubrovnika mamy ok. 15km, udajemy się tam jako typowi turyści więc ubieramy się bardzo lekko. Dojazd przebiega szybko i sprawnie, lecz w samym centrum zaczynają się małe schody. Mnóstwo wąskich uliczek, wiele jest jednokierunkowych, spory ruch wszelkich pojazdów i pieszych. Udaje nam się dojechać bardzo blisko starego miasta tylko z zaparkowaniem jest problem. Na szczęście jesteśmy na motocyklach, więc wjeżdżamy na chodnik i tam w najszerszym jego miejscu ustawiamy z boku nasze maszyny licząc na to, że nikomu nie podpadniemy przez te kilka godzin.
Dubrovnik. Co tu dużo pisać, tam trzeba być i to zobaczyć, a nawet poczuć. Bardzo zadbane, piękne, stare miasto. Jest to atrakcja turystyczna, w której można spotkać ludzi z całego świata. Liczne sklepy, sklepiki, stragany, bazary, restauracje, sklepy z pamiątkami, uliczni artyści itd. . Wszystko jest wspaniałe, tylko ceny jakieś takie bardzo mało przystępne... .
Zwiedziliśmy część licznych uliczek, po czym udaliśmy się poprzez port zobaczyć otwarte morze. Tutaj zaskoczenie. Na zewnątrz murów trafiamy na miejsce kąpielowe, gdzie aktualnie kąpią się jacyś chłopcy w wieku 10-12 lat. Skaczą do krystalicznie czystej wody, gdzie jest co najmniej 2-3 metry głębokości, obok wpływają i wypływają statki, nie ma żadnego ratownika, nie ma zakazów, nie ma nakazów, nikomu nic nie przeszkadza.
Czas szybko nam minął i po jakichś 3 godzinach w Dubrovniku nadeszła pora aby się zbierać, bo przed nami dzisiaj jest jeszcze parę kilometrów do przejechania. Opuszczamy to piękne miejsce i udajemy się w kierunku naszych motocykli, które jak się okazuje, na szczęście jak stały tak stoją nadal. Opuszczamy miasto lecz po kilku kilometrach zatrzymujemy się na poboczu drogi, żeby nacieszyć oczy wspaniałym widokiem.
Wracamy po nasze bagaże, przebieramy się w ciuchy motocyklowe i żegnamy się z gospodarzem obiektu. Nasz cel na dziś to miejscowość Dingać, którą wcześniej polecił nam znajomy Jurka. Mamy zamiar zostać tam na jeden pełny dzień i skorzystać z uroków lata i ciepłej, czystej wody Adriatyku. Chwilę po wyruszeniu zatrzymujemy się w przydrożnym barze i jemy smaczny obiad, składający się z kurczaka w makaronie.
Pogoda jest wspaniała, na drodze spokojnie dzięki czemu bez problemów docieramy do celu. Dingać to mała miejscowość znajdująca się na półwyspie Peljesac. Sezon turystyczny jeszcze się nie rozpoczął i szukając noclegu nie mamy wielkiego wyboru, bo większość domów do wynajęcia jest jeszcze nieczynna. Na szczęście trafiamy do miejsca, gdzie jak się później okazuje, właściciel jest przesympatycznym i otwartym człowiekiem.
Po zdecydowaniu się na nocleg, po załatwieniu wszelkich niezbędnych czynności po trasie, udajemy się nad morze, gdzie mamy tylko jakieś 200 metrów. Ciężko znaleźć typową plażę, a samych miejsc gdzie można bezproblemowo dostać się do morza jest stosunkowo mało. W większości są to strome, skalne urwiska. Mamy do wyboru dwie kamieniste plaże z łagodnym dostępem do wody. Wybieramy drugą, bardziej oddaloną od ludzi, których tutaj nie łatwo spotkać o tej porze roku. Na miejscu jesteśmy tylko my, słońce i woda. Jest pięknie, o takie spokojne miejsce właśnie nam chodziło. Adriatyk dosyć szybko robi się głęboki, co ma plus, bo po kilku metrach można już spokojnie płynąć nie zwracając uwagi na niebezpieczne jeżowce, które czają się na dnie. Pływamy, opalamy się i tak w kółko. Po tych 9 dniach ciągłej jazdy jutro mamy zamiar kompletnie nic nie robić, tylko odpoczywać robiąc sobie jeden dzień wczasów.
Gdy słońce zaczęło już zachodzić postanowiliśmy wracać do domu. Po drodze odwiedzamy pobliski i zarazem jedyny bar znajdujący się tuż nad wodą, gdzie kupujemy sobie piwo. Rozmawiamy, popijamy i wpatrujemy się w morze.
Wieczór jest bardzo ciepły, więc postanawiamy spędzić go na ogólnodostępnym tarasie przed naszym pokojem. Na stole ląduje flaszka i rozpoczynamy kolejne wieczorne rozmowy. Gdy zrobiło się już ciemno odwiedził nas właściciel domu Darko, witając się z nami słowami: „Dzień dobry Polacy, kur*a mać.”
. Od razu zrobiło się miło. Okazało się, że co roku gości turystów z Polski, większość z nich to stali bywalcy, dlatego zna trochę język Polski, a przynajmniej włada biegle podstawowymi zwrotami 
. Poza tym bardzo dobrze mówi po angielsku, więc nie było problemów, aby się z nim porozumieć. Poczęstowaliśmy go naszym trunkiem, po czym zaczął opowiadać nam różne historie. Okazało się, że jest kapitanem ogromnego gazowca i całe życie pływa po świecie. Z domu zrobił z żoną ośmio apartamentową willę dla gości o różnych standardach i w różnych cenach.Darko zaproponował nam, że jutro rano zawiezie nas swoim autem do sklepu abyśmy mogli zrobić sobie niezbędne zakupy, pokaże też okolicę, dom Roberta Makłowicza oraz jedną ze znanych winiarni „Matuśko”, których właścicielem jest jego dobry kolega ze szkoły. Na tym kończymy nasz wieczór i idziemy spać.
.
?
. Niestety planowane tegoroczne zawiązanie znajomości ze stworami z wód północnych musieliśmy odłożyć w czasie, z przyczyn... oczywistych. Oby w przyszłym roku się udało... 
.
!!!
. Jak też można zauważyć, zainteresowanie tematem jest małe. Może to dlatego, że to "tylko Bałkany" i wszyscy już tam byli... 
