PAMIR 2016 czyli przekleństwo BARTANGU

[Madman]

Wyczekane lepiej smakuje

To wyżej napisałem jeszcze nie czytając ..
Przeżycia to Wy macie nie powiem....
Ale nikt nie powiedział, że każda wycieczka to jazda po tęczy i pierdzenie różowym pudrem.
Chylę czoła .

[Cyryl]

Wyczekane lepiej smakuje

Na forum afryki już wczoraj to czytali

A bardziej w temacie to super relacja

[henry]

Wyczekane lepiej smakuje

To wyżej napisałem jeszcze nie czytając ..
Przeżycia to Wy macie nie powiem....
Ale nikt nie powiedział, że każda wycieczka to jazda po tęczy i pierdzenie różowym pudrem.
Chylę czoła .

W takim razie, żeby lepiej doprawić, będę wydłużał czas wyczekiwania a co do przeżyć ... to chyba jednak było jakieś przekleństwo

Wyczekane lepiej smakuje

Na forum afryki już wczoraj to czytali

A bardziej w temacie to super relacja

Afryka to Afryka, a My to My

[Qter]

Hej,

przed następnym wyjazdem jakieś czary musisz odprawić albo przynajmniej na tace w koście dać...

czekam na cd

PZDR

Qter

[Nadol]

Na Podlasie i skorzystać z usług Szeptuchy.

[joker]

Masakra jakaś !!!! kim Wy w poprzednim życiu byliście że macie takie przygody ??? co złego zrobiliście ??? a tak na poważnie my widzieliśmy zwłoki wielbłąda w Kazachstanie z rozjechaną głową i troszkę to zrobiło wrażenie i na szczęście to tylko jedna taka smutna przygoda nam się trafiła .

[Sylwek]

Karta serwisowa SAM-osamochodu wymiata .
A przygody, no cóż. Mam nadzieję, że wyczerpiecie limit na kilka kolejnych lat do przodu i będzie można spokojnie jechać, w tamte strony .

[Pingwin]

Boli mnie jak patrze na zdarty bok Maxa

Czekam co sie jeszcze wydarzy

[henry]

Boli mnie jak patrze na zdarty bok Maxa

Czekam co sie jeszcze wydarzy

Myślicie, że w każdym odcinku będą jakieś spektakularne akcje ? Że będzie jeszcze ostrzej ? Teraz, to już tylko sraczka będzie

[henry]

Dzień 11 Poniedziałek 8.08.2016

Wstajemy dosyć póżno i udajemy się na bazar po drugiej stronie ulicy z zamiarem kupna pamiątek, ale takowych nie znajdujemy. Cały bazar to taki nasz mini Tuszyn, plus oczywiście chińszczyzna.



Przy bazarze jest mnóstwo kantorów w których kupujemy Kirgiską walutę i za 100 $ dostajemy 794 Somoni. W kantorach nie lubią małych nominałów i podniszczonych banknotów, a najbardziej cenią nowe 100 i 50 – tki.
W barze obok hotelu jemy śniadanie i około południa startujemy do Sary Tash.







Gdzieś w połowie drogi, widzę motocyklistów jadących z przeciwka, więc zjażdżamy na pobocze i czekamy z nadzieją, że oni też się zatrzymają.
Najpierw podjechało trzech, potem dwóch, a za nimi jeszcze czterech i okazało się, że to ekipa Sambora wracająca z Tadżykistanu.
Prawie sami nieznajomi. Prawie, bo wśród nich, udało się dostrzec uśmiechniętą gębę Szparaga





a tych dwóch motocyklistów, to dziewczyny i jedną z nich jest Marta, córka kolegi Wujka.



Wymieniamy się wrażeniami z drogi, co tam słychać na M41, jak z paliwem, co ciekawego widzieli, warto czy nie warto jechać i takie tam.
W końcu, pora ruszać dalej, więc oni pędzą na północ, a my na południe.





W Sary tankujemy na jedynej stacji





i zajeżdżamy do hoteliku „Akun'' w którym spaliśmy w ubiegłym roku, kiedy odbiliśmy się od granicy w Kara Myk … zostałem rozpoznany od pierwszego wejrzenia.
Gospodarze zrobili remont i teraz więcej pokoi przystosowanych jest do przyjęcia podróżnych.







W sklepie-barze, zamawiamy pierogi i kurczaka, ale przyznam, że kurczak rewelacyjny nie był.



Spotykamy tam małżeństwo belgów z trójką dzieci. Cztery miesiące temu wyjechali w podróż która potrwa jeden rok. Specjalnie do tego celu przystosowali Mercedesa Transportera.








Lecimy dalej, bo w planach mamy dotrzeć do Karakul w Tadżykistanie.
Z Sary Tash wyjeżdżamy w kierunku Kara Myk i po kilku kilometrach odbijamy w lewo. Na początku jest asfalt, który przechodzi w szuter, kiedy wjeżdżamy w wysokie góry, dalej to już tylko ubity grunt. Droga biegnie wzdłuż szerokiego koryta rzeki, której wody mają barwę brunatną, a powodują to minerały które rzeka napotyka na swojej drodze.







Przejście Kirgiskie. Dojeżdżamy do zamkniętego szlabanu za którym stoi kilka budynków. Czekamy, jesteśmy sami.



Po jakimś czasie przychodzi strażnik, sprawdza paszporty i otwiera szlaban. Podjeżdżamy pod budynek po prawej pod którym stoi się grupa rowerzystów, która aktualnie jest odprawiana. Kiedy przychodzi kolei na nas, po wysokich metalowych schodach wchodzimy do środka. Niewielki pokój, biurko za którym siedzi celnik, za nim na ścianie flaga kirgiska, w rogu pokoju szafa pancerna oklejona naklejkami.



Odbierają nam „wremiennyj wwoz'', pieczątka w paszport i możemy jechać, ale … celnik pyta czy nie mamy naklejek. Oczywiście mamy, więc kolejne trzy naklejki trafiają na szafę pancerną i teraz już możemy jechać.





Przejście Kirgiskie oddalone jest od Tadżyckiego o … nie wiem dokładnie, ale wydaje mi się, że ponad dziesięć kilometrów. Droga całkowicie gruntowa, kolorowa, dziurawa, krzywa.

Przejście Tadżyckie, podobnie jak Kirgiskie zamknięte, trzeba zatrzymać się przed bramkami i czekać na pogranicznika.



Czekanie nie trwa jednak zbyt długo, po kilkunastu minutach przychodzi chłopak z kałachem i otwiera bramki. Przejeżdżamy obok dwóch beczek przerobionych na pomieszczenia służbowe i zatrzymujemy się przy tym małym, białym budyneczku po lewej. Pogranicznicy sprawdzają papiery, pieczątka i … znowu pytanie o naklejki. Oklejamy kolejną ścianę i możemy jechać dalej.
Te okazałe obiekty w środku, to budynki nowego przejścia. Kiedy w przyszłym roku będziecie jechać w Pamir, to już tam będziecie odprawiani.
Tymczasem my, okrążamy budynki i z drugiej strony podjeżdżamy do małej budki po lewej. Tam, celnik mówi, że musimy opłacić jakiś podatek drogowy 25 $, lub 78.80 Somoni. Max przelicza szybko i okazuje się, że 79 Somoni = 11 $ !

Lecimy. Droga to szuterek, ale niestety ostra tarka powodującą wibracje. Temperatura drastycznie spada, robi się zimno. Na odcinku Osz, Sary Tash temperatura wynosiła średnio 26*, a tutaj zrobiło się 12* i dodatkowo wieje zimny wiatr. Po przejechaniu kilku kilometrów, zatrzymujemy się, żeby założyć cieplejsze ubranka i wtedy Max zauważa, że nie ma tablicy rejestracyjnej. Tablica odpadła jeszcze w Kazachstanie i Max woził ją na worku przypiętą gumami. Na przejściu zdjął ją, żeby pokazać celnikowi i chyba niezbyt solidnie zabezpieczył, a wibracje spowodowały, że tablica odpadła. Ja zostaję na drodze, a Max wraca szukać tablicy. Po pewnym czasie wraca uszczęśliwiony, bo znalazł tablicę kilkaset metrów za przejściem.





Zrobiło się póżno, a do Karakul mamy jeszcze ok. 60 km.
Od granicy, jesteśmy już na wysokości powyżej 4000 m, a mimo to, motory jadą całkiem rażno. Pędzimy na tyle, na ile pozwala nierówny szuter.
Do Karakul docieramy o zmroku, i już na początku rzuca się w oczy jurta i napis „homestay'' na budynku, ale my wjeżdżamy w wioskę w poszukiwaniu sklepu.
Labirynt domków i uliczek, nic nie znajdujemy, wracamy więc na początek, czyli do jurty.







Motory garażują na zamkniętym podwórku, a my będziemy spać w budynku w pokoju dla gości.



W jurcie mieszkają gospodarze i tam też będziemy jeść kolację.









Max czuje się fatalnie. Ma bóle głowy, szumy, zawroty, drgawki, to prawdopodobnie skutek zmiany wysokości. Ja na razie czuję się dobrze.






Dystans 285 km Temperatura 26 / 12 *

[herni74]

Widze , że na przejściach nic się nie zmieniło od 2014r. "Budynki" i zasady takie same . Cholera ale fajnie powspominać....!

[henry]

Widze , że na przejściach nic się nie zmieniło od 2014r. "Budynki" i zasady takie same . Cholera ale fajnie powspominać....!

A ja myślałem, że to nowe obiekty czekają tylko na wykończenie, ale wynika z tego, że w przyszłym roku, chłopaki nadal odprawiać się będą w "budkach''

[mmax]

Było naprawdę gorąco. Późne śniadanie, jedziemy przez małe miejscowości gdzieś w Kirgistanie. Poprzedniego wieczoru nie naładowałem Midlanda więc w pewny momencie komunikacja z Henrym się ucięła. Zdążyłem tylko mu przekazać że mam dośyć i muszę napić się kawy bo zasypiam. Widziałem Heńka przed sobą jak rozglądał się za Kafe. Przy drogach było tego całkiem sporo. No i... co tu dużo pisać. Heniek zwolnił dość gwałtownie. Nie wiem gdzie ja patrzyłem, czy ja przypadkiem na sekundę nie zasnąłem? Jest to możliwe. Nacisnąłem hamulec ze dwa metry przed nim. Uderzenie było naprawdę silne. Pierdolnięcie! Wyfrunąłem z motocykla, przeleciałem kilka metrów, potem szorowanie po asfalcie a na koniec kozłowanie w rowie. Naprawdę to uczucie kiedy myślisz że zawiodłeś, że narobiłeś kłopotu Heńkowi, rodzinie, bliskim. Że jeśli nie przeżyje to co z ciałem? Że jeśli szpital to gdzie? Jak? Po przecież tysiące kilometrów od polski. Co teraz k***a? Okropne uczucie.
Ale odjeb...m! Nie mogłem oddychać. Skoczyła adrenalina, ściśnięte płuca nie przyjmowały powietrza. Słyszałem jak Afryka wyje na asfalcie, słyszałem Heńka i jakieś głosy nade mną. Pytali czy Ambulans? Zdjąłem kask.
Po chwili wstałem, nogi całe, ręce całe więc mówię ze ambulans niet. Kurtka niestety była nie zapięta. Gdyby nie to, był bym tylko obity.



Motocykl znów dostał wpierdy. Stelaż pod zegary to już kwiczy bo tyle razy co był prostowany... Światło zbite... A dajcie spokój. Oczywiści dało się wszystko doprowadzić do jako takiego ładu żeby dalej jechać. Na szczęście tylko kilkanaście kilometrów.
Bolało coraz mocniej. Już tera każdy kawałek mojego ciała.

[mmax]

Akcje z koniem mam do dziś przed oczami. Nigdy czegoś takiego nie widziałem na własne oczy. Konia dosłownie rozerwało na pół. Eksplodował. Mnie to ruszyło mocno. Heńka jeszcze bardziej. Była cisza, nikt o tym nie chciał rozmawiać. Dobrze że zrobiłem to zdjęcie. Działa na wyobraźnię. Uważajcie na konie w Kirgistanie. Jest ich tam bardzo dużo a są bardzo płochliwe i nieprzewidywalne.

[mmax]

Choroba wysokościowa mnie mocno dopadła. Heńka na szczęście też. Zrozumiał mnie nad ranem. Oto efekty.


Tysiąc sposobów na obfotografowanie motocykla.

[TROJAN]

super relcja super zdjęcia , no i w końcu uśmiechnięte gęby

[henry]

Max ku.wa ... jedziemy tam jeszcze raz ? Bo powiem Ci, że mimo wszystko, BYŁO ZAJEBIŚCIE

[coreball]

Hehe wiedziałem heniu, że jak emocje opadną to będziesz miło wspominał. Czekam na resztę.

[mmax]

Jest kilka przygód których bym nie powtórzył. Najgosza jeszcze przed nami.

[JL79]

Dzięki za dzielenie się wyprawą i dawajcie kolejny odcinek
btw. myślałem, że to już koniec nieszczęść
btw2. na jakiej wysokości się pochorowaliście? Teoretycznie jak stopniowo się zdobywa wysokość to nie powinno być problemów.