Dzień 2
Ranek. Za firanką widzę promienie słońca. Wstaję zmieniać opony. Część ekipy jeszcze śpi, część leniwie leży w swoich śpiworach czekając na śniadanie. Gospodarzy w domu już dawno nie ma. Wstali razem ze słońcem. Witia kręci się po podwórku szykując się do wyprowadzenia krów na pastwisko. Marusia biega pomiędzy spiżarką a sienią to rzucając jedzenie kurom, to przynosząc coś do kuchni na śniadanie.
Na stokach miejscami widać jeszcze mgłę i czuć rześkość poranka. Słońce leniwie wędruje pieszcząc swymi promieniami nasze motocykle. Chciało by się zaśpiewać:
„Opadły mgły i miasto ze snu się budzi, Górą czmycha już noc....”
Na śniadanie dostajemy do wyboru ziemniaki ze skwarkami lub mleko z ryżem. Do tego znów pojawiają się nóżki i chleb. Chleb jest wyrobem naszej gospodyni. Właściwie to nie jest chleb tylko rodzaj placków grubości około dwóch palców. W środku ciasto jest delikatne i wilgotne. W tak zwanym międzyczasie wymieniam opony na terenowe oczywiście z pomocą chłopaków. Z motocykli zdejmujemy też wszystkie zbędne rzeczy tzn. kufry, lusterka, deflektory itp.
Ruszamy na pierwszą pojazdówkę.
Henry mówi o tym dniu jako o wprawkach do trudniejszego terenu. Poruszamy się początkowo dość wolno. Każdy uważa aby nie przesadzić na wstępie. Z szutrowej drogi robimy mały podjaździk gdzie szuter zamienia się w kamienistą drogę. Nie wiem czemu ale mam wrażenie, że kurz już tak bardzo nam nie przeszkadza. Po drodze mijamy domy zbudowane z drewnianych bali prawie i pokrytych eternitem acz zdarzają się także takie kryte jeszcze słomą.
Na podwórkach widać cały inwentarz począwszy od kur i świń a na kozach kończąc. Po pewnym czasie przejeżdżamy mały brud i kierujemy się w górę stoku. Podjazd jest częściowo gliniasty. Po pokonaniu kilku żlebów oraz kamienistych podjazdów naszym oczom ukazuje się rozległa łąka. Na łące mała przerwa. Nieopodal babcia pasie krowy. Nam wyjazd z wioski na łąkę zajął kilkanaście minut a ona zapewne chodzi tam codziennie. Pogoda wciąż dopisuje.
Po kilkunastu fotkach ruszamy w stronę Bitlya (czyt: Bitlia). Mam wrażenie, że tył motocykla strasznie tańczy. Poza tym coś mi się strasznie telepie i dzwoni. W Bitlye robimy przystanek pod sklepem. Piwa nie ma ale za to są lody i kwas chlebowy. Okazuje się, że prawdopodobnie za słabo dokręciłem ośkę w tylnym kole i trzeba jeszcze raz naciągnąć łańcuch i ja porządnie dokręcić. W między czasie ucinamy sobie pogawędkę z miejscowymi a chłopaki idą oglądać jakiś motor u jednego z gospodarzy. Miejscowy wcale nie okazuje się miejscowym tylko gościem co przyjechał „oddychać” do rodziny. Mówi, że zostało mu 2 miesiące do emerytury a teraz głównie zbiera u brata jabłka i pije pod sklepem. Po przerwie ruszamy w stronę Syhlovate. Ponownie droga wije się przez wioski, czasem w górę czasem w dół, czasem przez strumień a kiedy indziej pomiędzy polami. W Syhlovate znów robimy postój pod sklepem. Synek pani sklepowej pozuje do zdjęć w naszych ciuchach motocyklowych prezentując się dumnie mamie.
Po przerwie lecimy do Kapratske. Celem jest kwas chlebowy nalewany z kija a nie z butelek. Tam trafiamy w istne centrum handlowe. Duże skrzyżowanie wraz z przystankiem autobusu i czterema sklepami spożywczymi w jednym miejscu jest centrum wymiany lokalnych informacji. Co chwila pojawia się ktoś nowy lub też podjeżdża jakiś ciekawy pojazd. Jesteśmy grupą ośmiu facetów i miejscowi tylko z przyczynki się tu nami interesują. Sprawiają wrażenie że są zajęci swoimi sprawami. Kwas chlebowy z kija smakuje inaczej. Nam rodzi się w głowach pomysł aby zrobić ognisko. Okazuje się, że w żadnym ze sklepów nie ma chleba i może będzie za dwie godziny. Udaje nam się jednak dowiedzieć gdzie kupić chleb. Chłopaki zostają a ja jadę po chleb. Podjeżdżam na wskazane podwórko na którym stoi stary gazik a z tyłu bawią się dzieci. Pies zaczyna strasznie ujadać. Pytam dzieci czy mogę kupić chleb – owszem tak ale trzeba poczekać. Więc cierpliwie czekam podziwiając okolice. Po około 5 min. z obory za gazikiem wychodzi kobieta z wiadrem mleka w ręce. Mówi, żebym poczekał chwile to otworzy sklep bo zamknęła, bo trzeba było krowę wydoić. Po kolejnych 5 min. kobieta przebrana w fartuch sklepowej otwiera drzwi z boku domu gdzie na półkach leżą przynajmniej jak dla mnie pozostałości różnych artykułów np. jeden krem, dwa słoiki musztardy, kilka torebek jakiś przypraw i dwie skrzynki z chlebem. Kupuje 2 bochenki chleba a z zapłaconej reszty otrzymuje zapałki. Wszystko zostaje dwukrotnie przeliczone na liczydłach. Czas tu płynie inaczej. W ogóle jeśli chodzi o chleb to przypomniało mi się, że któregoś dnia będąc u Marusi słyszeliśmy trąbienie samochodu. Jechał jakiś samochód bardzo powoli i trąbił. Zaciekawieni spytaliśmy się o co chodzi. Odpowiedź prosta – obwoźny sklep z chlebem. Ten obwoźny sklep to był rozklekotany daewoo lanos wypełniony po brzegi chlebem.
Wracam do chłopaków. W międzyczasie zakupili kiełbasę (o ile pamiętam wychodziło jakoś 16 PLN za kg) i coś do picia. Ruszamy gdzieś w wyżej. Podjazd jest bardzo fajny. Po pewnym czasie znajdujemy wymarzone miejsce z pięknym widokiem na okoliczne góry, oddalone o kilkaset metrów od drogi którą jechaliśmy. Wydaje się że jesteśmy tu sami z dala od reszty świata. Zrobienie ogniska idzie nam bardzo sprawnie.
Naprawdę w takich chwilach można zapomnieć o troskach dnia codziennego. Ważna jest tylko ta chwila. Nie ma miejsca w głowie o zmartwieniach dnia powszedniego. Liczy sie tylko tu i teraz. Chwile takie są bardzo ulotne ale warte każdych pieniędzy świata.
Kiełba mimo że nie wygląda najlepiej smakuje całkiem nieźle. Do tego mamy cebulę, chleb oraz pomidory. Nic więcej nie potrzeba. Czas przy ognisku leci bradzo szybko.
Wracając z ogniska spędzamy jeszcze chwile pokonując najgłębszy bród tego wyjazdu. Na potoku przechodzącym przez naszą wieś w jednym miejscu ktoś zrobił niewielką tamę. Wszyscy sprawnie pokonują tą przeszkodę mimo tego, ze woda sięga powyżej kolan. W drodze powrotnej niezbyt fortunnie obieram kurs na brzeg przez co wypadam trochę z boku na zbyt dużej prędkości a przednie koło zostaje mocno podbite na jakimś większym kamieniu znajdującym się w tym miejscu pod wodą. Moja wysoka szyba uderza mnie w kask. Dobrze że go miałem. Udaje mi się opanować motocykl i wyjechać bez wywrotki. Wniosek na przyszłość – w teren niska szyba albo jej brak (tak jak lusterek).
W końcu wracamy do naszego domostwa. Mimo, że zbliża się już wieczór to gospodarzy nie ma w domu. Nie szkodzi – przecież zostawili nam klucz w tajnym miejscu – pod szmatą na stercie eternitu obok wejścia do domu. Pamiętam z dzieciństwa, że u mojej babci też tak się robiło – klucz od domu wieszało się na płocie i przykrywało szmatką a samemu szło się na pole albo do lasu. Łza się w oku kręci.
Marusia zostawiła nam też jedzenie do podgrzania. Miło z jej strony. Część z nas próbuje się domyć, inni robią jedzenie a jeszcze inni odpoczywają lub rozpalają w kuchni. Na podwórku jest jałówka bardzo wszystkiego ciekawa – do tego stopnia, że zjada nam mydło
. Podwórko nie jest w żaden sposób zamykane a ona nie jest tez uwiązana ale doskonale wie, że to właśnie tu ma być. Okazuje się, że jeden z gospodarzy sprowadził ją z pastwiska przy tzw. okazji. Na przed-kolacje mamy kartoflankę ale bez samogonu bo go znaleźć nigdzie w obejściu nie możemy. Postanawiamy więc pójść do sklepu. Jest ciepły wieczór więc idziemy w kilku spacerem w górę wsi bo sklep koło nas już zamknięty. Zaczepiamy pierwszą spotkaną parę. Okazuje się, że kobieta to pani sklepowa, która decyduje się wrócić i specjalnie dla nas otworzyć sklep jeszcze na chwilę. W sklepie zakupujemy alkohol, za który należność jest kilkakrotnie przeliczana na liczydle. Na chwile spoczywamy na mostku gdzie poznajemy Misze, który zostaje przez nas potem nazywany Misza - Honda Hop Hop i jeszcze jednego gościa. Są oni już trochę pijani ale towarzyscy. Okazuje się, że Misza startuje do doczki (córki) tego gościa a on na to nie patrzy zbyt przychylnie.
Po kilku kieliszkach dalej wracamy do nas. W domu są już gospodarze i serwują nam do jedzenia domowy ser, nieśmiertelne nóżki oraz sałatkę. Nasza biesiada przeciąga się do późnych godzin nocnych. Plan na dzień następny to wykopki. Marusia mówi, że dzied chory i czekali na nas z wykopkami bo samemu ciężko. Słysząc to Henry pyta się Marusi o zdrowie dziadka.
Rozmowa przebiega mniej więcej w ten sposób:
- Dzied chory?
- chory
- a na co chory?
- ja nie znaju, słaby..
- a u wriecza był (lekarza)
- nie był
- a pocziemu nie był
- bo nie trzeba...
- jak chory to trzeba
... cisza ...
Pytamy się, czy dużo pola wiedząc o tym, że czas i odległości mierzy tu się inaczej (np. całkiem niedaleko pieszo to około 2 km) lecz stwierdza że bedzie z 5 arów.
Przed snem wychodzę jeszcze na podwórze. Cisza – nawet psy we wsi nie szczekają. Noc może nie jest zbyt ciepła ale napewno przepiękna. Na niebie widać tysiące gwiazd. Gwiazdozbiory rysują się same. To zasługa tego, że nie ma tu żadnego zbędnego oświetlenia. Światło pali sie dokładnie tam gdzie powinno.
Libuchora zapada w sen a my razem z nią....
Geniusz tkwi w prostocie...
we don't cry very hard
Małyszek chyba wina nie planujesz...widzialem w relacji z jesiennego zlotu, że chyba wreszcie poszło to zakupione w Węgorzewie 
Od tej pory, wszyscy uczestnicy wyjazdów do Libuchory będą mogli się oklejać, a ci którzy już byli, również mogą się upomnieć o naklejkę.
.
, póki co załączam 
