Ekipa: Megi aka „Stefan” aka „Silna Ekipa z Łodzi” (Łodzianka na Transalpie), HarryLey4x4 aka „Maciek” (Poznaniak na Transalpie)
Kiedy: 8 maja – 10 maja 2015 r.
Trasa: Poznań - Łódź - Rzepedź – Komańcza - Prełuki – Duszatyn – Smolnik – Cisna – Wetlina – Brzegi Górne – Ustrzyki Górne – Wołosate – Bereżki – Stuposiany – Lutowiska – Czarna – Polana – Wołkowyja – Polańczyk – Solina – Bóbrka – Lesko – Tarnawa Górna – Szczawne – Rzepedź – Łódź - Poznań
Jak?
O godz. 9:32 w piątek Maciek zamieszcza post na lokalnym łódzkim podforum trampkarskim:
„Ponieważ w Wielkopolsce niewiele się dzieje, to chętnie się podłączę pod jakiś wypad weekendowy w Waszych rejonach”.
Jeszcze nie wie co go czeka. Trzy minuty później odpisuję:
„To może Bieszczady dzisiaj po południu?”
Tak właśnie się rozpoczął nasz trzydniowy weekendowy trip.
Z racji, że się nie znamy, dochodzi do standardowej wymiany uprzejmości, tzn. mówię jak mam na imię i przedstawiam zarys planowanej trasy. Klepnięte, jedziemy.
Po pracy jadę się spakować (tym razem nie wykazałam dostatecznej czujności i nie wzięłam plecaka ze sobą do firmy), ogień na tłoki i uderzam do małej urokliwej wioski pod Rzepedzią w Beskidzie Niskim. Docieram tam nieco po północy drżąc z zimna (mam na sobie ponownie moje cienkie jeansy + 70 do nieśmiertelności, + 3 do głupoty). Maciek jedzie z Poznania, więc kima gdzieś na trasie i dobija do mnie rano. Jest głęboko rozczarowany, że wszyscy pozostali chętni - zgłaszający akces do ekipy, porezygnowali.
Aby nie czuł się zanadto skrępowany i zawstydzony
, przyjmuję pseudonim operacyjny „Stefan” i w ten sposób oficjalnie rozpoczynamy naszą chłopięcą przygodę. Maciej szyderczo obwołuje mnie „silną ekipą z Łodzi”, co wbrew zamierzeniom podbudowuje tylko moje ego. Mam dzięki temu energii odpowiadającej średniej wielkości oddziałowi tatarskiemu.W sobotę rano, przed przyjazdem Maćka, opracowuję dokładnie trasę bujając się na huśtawce ogrodowej. Po rozpisaniu wszystkiego na karteczce, piję kawę i obchodzę granią okoliczne wzgórza, robiąc zdjęcia poglądowe. Moje buty ulegają głębokiemu przemięknięciu, więc witam nowego kolegę w workach na śmieci założonych na skarpetki (+ 20 do nieśmiertelności).
Po przycięciu worków nożem dokoła pasują do butów idealnie. Jest o wiele bardziej profesjonalnie niż w workach z Biedronki.
Po herbacie uderzamy na Szlak Szwejka z Komańczy na Prełuki, Duszatyn i Smolnik. Droga jest bardzo urokliwa, Szwejk płakał jak się tam wywracał po pijaku na dziurach, piachu i szutrach. Przejeżdżamy przez cztery brody, wyobrażając sobie dryfujące ciało tego dzielnego wojaka. Po zwilżeniu się po pachy jedziemy dalej na Wolę Michową, Żubracze i Cisną.
Jest cały czas pochmurno, trochę mży, ale jedzie się bardzo przyjemnie. Naszym celem jest Wołosate, spodziewam się znowu ujrzeć Hucuły spacerujące w poprzek ulicy i przeczucie mnie nie myli.
Mijamy Smerek, Wetlinę, Ustrzyki Górne i już w pełnym deszczu osiągamy cel. Jako, że upał zelżał i jest dość rześko, jemy żurek i rozprawiamy żywiołowo o polityce i religii.
Rozgrzani ruszamy dalej, kontynuując naszą pętlę dookoła Bieszczad. Im bardziej w górę tym bardziej się przejaśnia. Docieramy do Pszczelin, Smolnika i Lutowisk. W punkcie widokowym doskonale widać pasmo Otrytu. W Czarnej jest już całkiem słonecznie. Na trasie do Polany przy płonących retortach zastanawiamy się czy nie porzucić swojej pracy i rodzin. Jesteśmy już prawie zdecydowani, gdy zjawia się lokalna loża szyderców, która zagrzewa mnie okrzykami do wykręcania Transalpem na wybojach i dziurach.
Właśnie skończyli obserwowanie stada Żubrów na polanie i najwyraźniej brakuje im wrażeń. Podnoszę rzuconą rękawicę. Kręcę ósemki i wygrywam butelkę bimbru.
No dobra, nic nie wygrywam oprócz szacunku i braku szydery. Z podniesionym czołem odjeżdżam. Maciek za mną.Mijamy Rajskie, Wołkowyję i wjeżdżamy na punkt widokowy w Polańczyku. Jezioro Solińskie prezentuje się wspaniale w pełnym słońcu, za chwilę mamy zamiar być już na tamie. Na horyzoncie widać dym z retort, które mijaliśmy. Ponownie rozważam poświęcić życie wypalaniu drewna, graniu w karty na pieniądze i piciu. Całe szczęście, że Maciek jest wcieleniem odpowiedzialności i rozsądku, bierze mnie za bety i zjeżdżamy na dół.
Pędzimy do Soliny. Maciek dociera nawet na parking przed tamą, jesteśmy o krok. Ja łapię kapcia w przednim kole jakieś dwieście metrów wcześniej. Zaczyna się walka.
Dopychamy mój motocykl pod przystanek PKS-u. Maciek kombinuje adresy i telefony do wszystkich wulkanizatorów i mechaników w promieniu 20 kilometrów. Na drodze do Leska objeżdża ich wszystkich ze trzy razy w nagłej ulewie - wie już kto z kim śpi, ile ma dzieci i czyja krowa uczyniła szkodę na poletku drugiego. Kobiety witają go kwiatami, dzieci mówią per „tato”, burmistrz proponuje honorowe obywatelstwo miasta. Niestety w sobotę wieczorem większość mechaników jest wypita, nie odbiera albo zwyczajnie ma nas w d*pie.
Ja w tym czasie obdzwaniam pomoce drogowe, ale większość jest wypita, nie odbiera albo ma nas w d*pie (czy wspominałam już, że większość jest wypita?). W końcu Maciek informuje mnie telefonicznie, że jeden mechanik przerwie rodzinnego grilla i załata dziurę, jeśli przywieziemy mu koło. Niestety, wszystkie potrzebne narzędzia zostały na naszej kwaterze.
Nagle mój wzrok zatrzymuje się na czwórce motocyklistów z Bielska- Białej, którzy wciąż wahają się jak spędzić ten romantyczny wieczór.
Niby chcą iść zwiedzać tamę, ale tak jakoś stoją bez ruchu. Czuję zew krwi, to jest mój czas. Dochodzę i przedstawiam swoją jakże opłakaną sytuację. Ci wspaniali dzielni chłopcy odkręcają mi koło i pompują je ręczną pompką (słuchamy gdzie syczy powietrze żeby zlokalizować dziurę). Maciek ładuje je na tylną kanapkę i wiezie do mechanika. Tam trwają prace, a u nas jest naprawdę wesoło.
Podjeżdżają kolejni ludzie oferujący pomoc i wpadamy w imprezowy nastrój. Maciek za jakiś czas wraca z tarczą z twardym jak kamień kołem, witamy go oklaskami. Część tubylczych kobiet widząc go mdleje jak na koncercie Beatlesów.
Chłopcy wspólnie przykręcają koło. Nie jest wyważone, ale jeździ się cudownie. Czego się nie robi dla Stefana – wychodzi ta męska solidarność nasieniowodów. Po naszym wspólnym sukcesie (ja dociążałam Trampka z tyłu w czasie odkręcania koła i rozkręcałam tę imprezę) idziemy zwiedzać tamę. Jest już zmierzch, nie ma tam prawie nikogo, wszystkie budki są pozamykane. Rozkoszujemy się widokiem.
Na parkingu rozdzielamy się - obiecuję osobiście dowieźć Jasia Wędrowniczka w podzięce dla moich wybawców z Bielska (Olo, masz to teraz na piśmie). Jest już ciemno, kiedy bohaterscy chłopcy ruszają na nocleg do Lutowisk, a my do Leska. Lokalne kobiety standardowo wykrzykują imię Maćka, bo jest tu już czwarty raz na przestrzeni ostatnich trzech godzin, krowy muczą, wilki wyją, jest epicko.
Mnie nikt nie zna, ale grzeję się w świetle jego sławy. Z Leska ruszamy ciemnym lasem do Tarnawy. Jest zimno, ciemno, ale czujemy się wygrani. Dojeżdżamy na kwaterę, pijemy kila gorących herbat i idziemy luleczki. Aby uniknąć gejowskich konotacji, nasze pokoje oddalone są od siebie o całe hektary, a Stefan zamyka się kluczykiem od środka.
Rano skoro świt odpalamy nasze motocykle i ruszamy z powrotem. Na kawałku trasy z Rzepedzi do Bukowska świeci ostre słońce, jesteśmy więc ubrani jak na wywczas. Chwilę potem zaczyna się nasz koszmar i w ostrej ulewie przerywanej łagodną ulewą jedziemy prawie do Kielc.Tam dla odmiany wieje i jest przenikliwie zimno, ale chociaż świeci słońce. Rozdzielamy się w Piotrkowie Trybunalskim gdzie wiatr jest tak gwałtowny, że miota mną jak Szatan od jednej strony autostrady do drugiej. Docieram do Łodzi kole 18:00. Maciek pędzi dalej do Poznania.
Dziękuję Maćkowi za wspaniały wyjazd i podziwiam za odwagę w kontaktach z nieznajomymi
Dziękuję ekipie z Bielska za opiekę i doborowe towarzystwo
Specjalne wyrazy wędrują do Olo, on wie za co
. Jeszcze fotki Maćka w tym blasku chwały i tle padających z wrażenia kobiet, że o krowach nie wspomnę by się przydały do kompletu 
.
– uznałem ,że w Wielkopolsce jestem tylko ja sam i mój Transalp, dwóch śmiałków chcących odkrywać nieznane. Efektem tego, o godz. 9.32 odezwałem się na forum łódzkim , w poszukiwaniu chętnych na wyprawę w nieznane. Po kilku minutach odzew był ze strony Megi, jak się potem okazało , wariatki organizującej męskie wyjazdy w nieznane, prowadząc przy okazji badania naukowe mające na celu wywołanie złudzenia ,że jedziesz z jedną kobietą, a myślisz ,że masz za sobą ze dwudziestu chłopa na motocyklach. Ponoć po takim wyjeździe każdy chłopiec, a nawet każda dziewczyna, staje się mężczyzną, a spodnie uszyte z materiału dla amerykańskich farmerów, zyskują miano nieprzemakalnych spodni motocyklowych (po prostu nie mogą już bardziej przemakać). 
